البته آب از سرچشمه گل‌آلود است، زیرا فهم ایجاد نهادهای گفتمان‌ساز مخدوش است. پاسخ‌گو نبودن فرهنگستان‌ها و مراکز مطالعات استراتژیک و پژوهشگاه‌ها، و عدم نظارت کارکردی بر آن‌ها، و هم‌چنین عدم مطالبه‌ی جدی از آنان، رخوت موجود را در آن‌ها موجب شده است. و این نوشتار نه به جهت دریافت پاسخ از این نهادها، که به نیت تلنگری بر آن‌ها، برای برون رفت از رخوت موجود عرضه شد.

در قدرت نرم به جای تسخیر سرزمین و بازارهای اقتصادی مستقیما بر ذهن و قلب جوامع حکومت می‌کنند.

یکی از اقدامات ساختاری دولت نهم، انحلال سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی، و جایگزین نمودن معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی بود. برای تحلیل این اقدام و تبیین ابعاد موضوع برنامه‌ریزی در سطح ملی و نهادهای مربوطه، به سراغ حسن عباسی رفتیم. برنامه‌ریزی ملی، از مقولات علوم استراتژیک است و توقع یک تحلیل استراتژیک از یک اصلاح ساختاری در این حوزه، از سوی یک کارشناس دانش دکترینولوژی طبیعی است. مسأله این است: نظام برنامه‌ریزی استراتژیک کشور چه روندی را طی نموده و اکنون در چه شرایطی است، و افق آینده‌ی آن کجاست! برنامه‌ریزی ملی بستگی به محیط‌شناسی و موقعیت‌شناسی جامعه‌ای دارد که مقرر است برای آن برنامه‌ریزی شود. در حال حاضر که در آستانه‌ی دهه‌ی چهارم حیات جمهوری اسلامی هستیم، موقعیت استراتژیک کشور در برنامه‌ریزی ملی چیست؟