غناء

موسیقی در ادبیات غربی، به خنیا در زبان فارسی تعبیر می‌شود و کسی که موسیقی را اجرا می‌کند خنیاگر است.

موسیقی از چهار جنبه و مکتب قابل مطالعه است:
ابزارمحوری (اصالت با دستگاه‌های موسیقی است)
عامل‌محوری (اصالت با کسی که موسیقی را اجرا می‌کند)
محتوامحوری (اصالت با شعر است)
شنونده‌محوری (اصالت با مخاطب است)

در بررسی موسیقی و خنیا در مکتب چهارم یعنی شنونده‌محور تاثیر این موسیقی بر لایه‌های وجود مخاطب یعنی صدر، شغاف، قلب و فؤاد انسان مورد مداقه قرار می‌گیرد.

گوش انسان بر اساس آیه ۳۶ سورهٔ اسراء (وَلَا تَقْفُ مَا لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ ۚ إِنَّ السَّمْعَ وَالْبَصَرَ وَالْفُؤَادَ کُلُّ أُولَٰئِکَ کَانَ عَنْهُ مَسْئُولًا) در قبال شنیده‌های خود و اینکه سمع خود را به چه چیزی می‌سپارد، مسئول است.

رویکرد اسلام و روایات معصومین در باب موسیقی و غناء بیشتر مبتنی بر مکتب چهارم یعنی تاثیر موسیقی بر روح و فطرت انسان است.

کتاب غناء، متن درس خارج فقه رهبر انقلاب اسلامی امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) در موضوع غناء و موسیقی است. مطالعه این کتاب برای آشنایی با فقه موسیقی و نگاه اسلام به این مسئله برای اندیشه‌جویان دانش استراتژی ضروری است.

برای این منظور ابتدا  جلسه‌ ۴۷۸ و جلسه ۴۸۰ کلبه کرامت با عنوان خنیای مخاطب را مشاهده کنید، سپس کتاب غناء را مطالعه نمایید.

برای مطالعه بیشتر به سرفصل درآمدی بر دکترین سینما مراجعه نمایید.